Werkende moeders zijn de schande van de samenleving

Eén van de meest gestelde vragen aan (jonge) moeders, na de vraag: ‘En, wanneer komt de volgende?’ is in mijn geval: ‘Hoeveel uur werk jij eigenlijk?’ Beide vragen an sich zijn onschuldig, de implicaties die eronder liggen zijn dit echter niet. Vandaag is de dag dat ik er klaar mee ben dat iemand zich nog bemoeit met mijn werkuren. In september 2016 werd ik moeder. Tot die tijd werd me wel eens gevraagd hoeveel uur ik werkte (32), wat steevast werd beantwoord met: ‘Wow, lekker! Dan heb je dus 1 dag in de week vrij?’ Ik knikte altijd en zei dat ik het héérlijk vond. Eén dag in de week, als de meeste mensen op kantoor zaten, was ik vrij. Het voelde altijd als een minivakantie. In december 2016 begon ik na mijn verlof weer met werken. Opeens waren de reacties op mijn vraag niet meer zo positief. Steevast kreeg ik te horen dat 32 uur wel erg veel is en dat ik echt wel minder moest gaan werken als moeder, hoor. Dat Jop ook 32 uur werkte, was trouwens wél positief, want wat een lieve papa is hij toch, de schat! Op dit moment tik ik trouwens gerust de 40 uur aan per week en misschien soms wel de 60. Ik ben namelijk eigen baas en mijn bedrijf is tegelijkertijd ook mijn hobby. Aannamens dat mijn kind hieronder lijdt, negeer ik nu. Want mijn kind heeft het absoluut niet slecht. Daarbij ben ik nog steeds één dag in de week vrij.

‘Voor een jonge moeder werk je veel’

Ik hoor nu al ruim drie jaar aan dat ik te veel werk. En nu zou je verwachten dat dit wellicht komt van Jop, mijn (schoon)familie, mijn vriendinnen of wie er dan ook dichtbij staat. Nee, niets van dit. Mijn familie en vrienden hebben nog steeds dezelfde mening als voorheen (lekker hoor, één dag in de week vrij), of hebben dezelfde mentaliteit als ik (je hebt geld en een leuke baan nodig) of het interesseert ze gewoon niet (wat logisch is). De enige met wie ik actief mijn aantal werkuren bespreek en heb besproken, is met Jop. De enige die er dus ook, naast ik, wat over te zeggen heeft, is Jop.

Wie bemoeit zich dan wel mijn aantal uren? Een tante van een kennis op een verjaardag die zelf altijd thuis was geweest bij haar kinderen. Of de zus van een vriend van de familie die nooit meer dan 24 uur werkte. Of een volstrekt onbekende in de wachtruimte van de huisarts waar ik ben met mijn zoontje. Of de therapeut waar ik twee jaar geleden heenging vanwege traumaverwerking die voor de 17.000e keer in twee gesprekken benadrukte dat ze vond dat ik te veel werkte en ik citeer: ‘voor een jonge moeder’.

Maar waarom werk ik dan te veel als moeder?

Als ik vraag waarom mensen dan vinden dat ik te veel werk, krijg ik te horen dat ik niet én een goede moeder kan zijn én genoeg tijd heb om te ontspannen. En deze komt ook dikwijls voorbij: ‘Want je moet ook je huishouden niet vergeten, hoor!’ Ik heb een man. En bij zijn geboorte bleek dat deze man maar liefst twee handen en twee benen heeft gekregen waarmee hij ook de was kan doen. En kan koken. En kan stofzuigen. En hij houdt er evenveel van als ik, dus we hebben iemand die één keer in de week ons huis schoonmaakt, van top tot teen. De blikken die ik daar op kreeg, zijn bijna om van te smullen als je sensatiebelust bent.

Enfin. Als mijn man 40 uur in de week werkt en ik 24 uur, is er geen haan bemoeizuchtig persoon die hier naar kraait. Als mijn man 32 uur werkt en ik 32 uur, werk ík te veel en mijn man is de perfecte vader. ‘En heeft hij een papadag? Wat énig!’ *klapt in de handjes* Sterf. Nu. Ter plekke. Dank u.

Ik heb een man. En bij zijn geboorte bleek dat deze man maar liefst twee handen en twee benen heeft gekregen waarmee hij ook de was kan doen. En kan koken. En kan stofzuigen.

Die ene dag was van mij

Toen ik geen moeder was, was mijn werkweek een geschenk uit de hemel. Waarom? Misschien omdat die ene dag van mij was. Die dag shopte ik, veranderde ik de inrichting van het huis weer eens, keek dr. Phil, keek series, at ongezonde dingen als lunch, speelde De Sims 3 of werkte aan mijn blog. Soms deed ik nog iets aan het huishouden, maar vaker deed ik lekker wat ik wilde.

Zou het dan betekenen dat mensen vinden dat ik 24 uur moet werken zodat ik één dag voor mijn kind heb en één dag voor mij? Dat is best lief, eigenlijk. Misschien heb ik er nog nooit zo bij stil gestaan. Dus ik vroeg: ‘En die extra vrije dag dan, waarvoor is die dan? Is dat dan dat De Kleinste gewoon nog steeds naar de opvang of naar opa gaat om daar te spelen en dat ik de hele dag ongegeneerd De Sims 3 (geef eerlijk toe, De Sims 4 zuigt echt) en dr. Phil kan kijken?’

Nou. Nee. De blikken die je dan krijgt, schreeuwen bijna: ‘Ik bel de hulpverlening voor je arme kind’.

Je moet minder ambitieus zijn als vrouw en geniet van wat je hebt

Het probleem zit hem dus niet in dat ik ‘slechts’ 24 uur moet werken zodat ik ook tijd heb voor mezelf. Nee, het zit hem erin dat wij vrouwen niet zo ambitieus moeten zijn. We moeten kinderen baren, het huishouden doen, onze man steunen en dankbaar zijn voor al wat we hebben. Ik ben dankbaar. En tegelijkertijd wil ik minstens twee keer per jaar luxe op vakantie, wil ik een nieuwe keuken, wil ik de tuin opknappen en wil ik alles kunnen kopen voor mijn peuter wat hij maar wil. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat wil. Ik ben niemand verantwoording schuldig. Geld is niet iets goors wat we moeten verafschuwen en wat ervoor zorgt dat mijn kind slecht opgroeit. Geld zorgt ervoor dat ik mijn kind kan geven waarvan ik vind dat hij het verdient én het koopt ook vrije tijd voor me.

Vrouwen werken te weinig

De onderzoeken, artikelen en meningen zijn overal te vinden. De overheid stimuleert ons meer te werken: we moeten zelfstandig kunnen zijn en Baudet vindt dat we gewoon minder ambitie hebben. En er is een heus onderzoek met conclusie gepubliceerd dat er nergens in Europa zo veel vrouwen parttime werken als in Nederland. Ik trek het onderzoek niet in twijfel, maar ik vraag me toch sterk af of er niemand ooit heeft gedacht aan de dominante meningen die jonge vrouwen over zich heen krijgen. Het ligt bij mij niet aan ambitie, maar wel aan het tegengas dat ik ontving.

Vandaag is dus de dag dat ik er niets meer van aantrek. Ik werk de uren die ik werk en dat is een bewuste keuze. En als je toch minder wil gaan werken, dan is dat geheel aan jou.

En als jij een thuisblijfmoeder bent, good for you. Als je 1, 10, 20, 24, 40 of 60 uur werkt: good for you. Zolang het maar je eigen keuze is en niet is opgelegd door iemand anders.

One thought on “Werkende moeders zijn de schande van de samenleving

  • Mevrouw, u mag uw leven leiden hoe u dat wilt! Een ander heeft daar niets over te zeggen. Mensen kletsen altijd en overal. Mijn advies is trek je daar niets van aan. Helemaal niets! U doet het gewoon hartstikke goed. Wees maar trots op u zelf en laat andere mensen maar praten. Als het u overkomt dat mensen u aan spreken zeg dan maar bedankt voor het advies maar leidt gewoon uw eigen leven. U mag trots zijn op u zelf en uw gezin.

Leave a Reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *