Terwijl ik aan het werk was, viel er eens een man van het dak. Ja, echt. Ik deelde toen een kantoor met Caroline en dat betekende dat ik op twee dingen uitkeek: haar guitige gezichtje en de achterplaats van de woningen om het kantoorgebouw heen. En ineens, ik schudde volgens mij nog net niet met mijn hoofd om te kijken of ik het gedroomd had, viel daar iemand. Van een meter of twee hoog, schat ik. En wat deed ik? Het enige dat ik wist wat ik moest doen: zo snel mogelijk de BHV’ers optrommelen. Zij weten wel wat te doen.

Wat een fijn gevoel was dat. Zij toonden geen paniek maar gingen er gelijk op af en hielpen de man. Uiteindelijk was hij oké, trouwens. Wonderbaarlijk. Maar wat nu als hij sneller hulp nodig had gehad om er goed vanaf te komen? Wat nu als er geen BHV’er in de buurt was geweest? Ik weet precies waarom ik me nooit aangemeld heb voor een cursus BHV, ondanks dat het aangeboden werd. Een soort verlammende angst: als er dan iets gebeurt, wordt er naar mij gewezen. Dan moet ik het oplossen. En het juiste doen, natuurlijk. En dat vond ik zó eng dat ik liever niet die aangewezen persoon was. Herkenbaar? Een logische, maar oliedomme gedachte. Want sla je jezelf niet nog veel harder voor de kop als jij iemands enige kans bent, maar geen idee hebt wat je moet doen?

Wat als het jouw kind is die EHBO nodig heeft?

Om dan toch bij het egoïstische te blijven: wat als het mijn eigen kind is dat hulp nodig heeft? Of een van mijn nichtjes, of de kindjes van vrienden? Wat als er geen tijd is om te wachten op hulpdiensten? Nou, dat heeft me toch overtuigd. Mijn nichtje (toen bijna 2 jaar) verslikte zich eens in een te groot stukje appel. Weet jij wat je dan moet doen? Ik wist het niet. Nu weet ik nog steeds niet wat ik doe als er echt paniek is, maar ik ben in elk geval voorbereid. Ik heb namelijk een cursus EHBO voor baby’s en kinderen gedaan!

Ik schaam me bijna dat ik dit niet eerder gedaan heb. Mijn praktijkexamen werd door COVID-19 telkens uitgesteld, waardoor ik ook de cursus nog niet doornam. Onzinnig want het theoriegedeelte volg je online, gewoon vanuit je luie stoel. Mijn kind is officieel niet eens een baby meer. Maar, mijn praktijkexamen ging ineens wel door en daardoor werd ik gedwongen de theorie door te nemen. Ondanks enige tegenzin heb ik mijn theorie-examen dan ook met een mooie 9,5 afgerond en het praktijkexamen ook behaald. Het was fijn dat er ook één fysieke bijeenkomst was, het praktijkexamen dus. Oefenen op poppen geeft toch net wat meer gevoel hoe je iets moet doen, en de meekijkende professional is natuurlijk helemaal waardevol. Ook kon zij veel meer uitleggen dan we uit de theorie hadden kunnen halen, inclusief de nieuwe manier van baby’s reanimeren. Die is nog niet verwerkt in de e-learning maar wel véél gemakkelijker uit te voeren en vol te houden.

EHBO voor kinderen wordt vaak vergoed

Dit is echt mooi meegenomen: veel aanvullende zorgverzekeringen vergoeden je EHBO cursus voor kinderen en baby’s, of een deel ervan. Als je dan toch vanwege je zwangerschap en/of bevalling een duurdere zorgverzekering hebt gekozen, is dit een mooie meevaller! Gezien je het online gedeelte thuis kunt doen en vaak maar één keer fysiek ergens naartoe hoeft, heb je daar ook weinig tot geen extra kosten aan. En wat het kan opleveren hoef ik natuurlijk niet uit te leggen.

Waarschuwing: het is niet leuk

EHBO voor kinderen en baby’s is echt niet leuk. Zo simpel is het. Wat je eigenlijk doet, is een lijst doorwerken met mogelijke nare dingen die met je kind kunnen gebeuren. Ik ben er echt wel even misselijk van geweest. Natuurlijk geeft het wél een kick als je de tussentijdse toetsen en de eindtoets invult en daar de juiste antwoorden weet te selecteren. Ik heb echt veel dingen geleerd die ik anders niet had geweten.

EHBO betekent niet dat jij de volledige zorg op je neemt: je zorgt voor acute hulp tot een professional het kan overnemen

EHBO betekent niet dat jij de volledige zorg op je neemt, het betekent dat je zorgt voor de acute nodige zorg, totdat de professional het kan overnemen.

Een klein voorbeeld: als je kind een stuk glas in zijn/haar/hun huid heeft, haal dat er dan niet uit. Vul het hoogteverschil tussen de huid en het object op met bijvoorbeeld watten of verband, en leg er een verband of doek omheen. Dan ga je natuurlijk naar een zorgprofessional. Door bovenstaande ’truc’ toe te passen, is de kans dat het stuk glas verplaatst en meer beschadigt, kleiner. Zulke tips kunnen goud waard zijn. En natuurlijk is veel ook toepasbaar op volwassenen, helemaal mooi meegenomen.

EHBO voor kinderen: zeker doen

Natuurlijk is het geen pretje om naast je werk, je kind(eren), je huisdier(en), je partner, je hele leven en alles wat je moet regelen, ook nog eens efkes een cursus ernaast te doen. Toch wil ik het aanraden. Ik ben er uiteindelijk een paar uurtjes mee bezig geweest en heb er veel van geleerd. En uiteindelijk heb je er alleen maar baat bij natuurlijk, áls er dan ooit in jouw buurt een noodsituatie is, weet jij misschien wat je moet doen. Of wat je vooral niet moet doen, wat ook héél waardevol en potentieel levensreddend is.

Dezelfde vijf gerechten rouleren

Soms belanden we in een periode dat we gewoon even geen energie of cognitieve capaciteit over hebben. Dan lijkt het wel alsof we niet verder dan een week terug kunnen denken, en blijven we dezelfde paar gerechten een beetje afwisselen. Makkelijk, vast wel. Inspirerend? Niet echt. Soms vind ik een oude bullet journal van mezelf waarin ik ook opschreef wat we elke dag gingen eten. Ook dat is een leuke inspiratiebron! “Verrek, toen aten we iedere week wel een keer spinaziestamppot met pijnboompitten (erg lekker trouwens). Heb ik al in geen maanden op.” Dus regelmatig namen wij ons voor: we moeten een lijst maken van dingen die we kunnen eten. Dan kiezen we ten minste uit een iets langer lijstje. Maar nu heb ik de lijst waar ik al een paar keer aan begonnen was omgezet naar een Trellobord, en dat werkt een stuk beter!

Trello is er voor jou

Mocht je Trello nog niet kennen, dat is een superfijne (gratis) projectmanagementtool waarmee je bijvoorbeeld overzicht kunt houden over projecten. Ik heb bijvoorbeeld ook een Trellobord aangemaakt toen ik zwanger was en niet eens kon onthouden wat ik als ontbijt op had. Ik maakte dan een kaartje voor elke taak die moest gebeuren, bijvoorbeeld ‘Kraamzorg regelen’, en ‘Geboortekaartje uitzoeken’. Ik maakte kolommen aan zoals ‘to do’, ‘wachten op reactie’, en het ultieme doel: ‘done’. Nadat ik me aangemeld had voor kraamzorg mocht dat kaartje naar de kolom ‘wachten op reactie’, en zo had ik te allen tijde op één plek overzicht van alles dat nog moest gebeuren en wat de status ervan was. Trello heeft overigens allerlei toffe superpowers die je helpen bij projectmanagement, maar die heb je hiervoor niet nodig.

Een Trellobord vol recepten

Okee, wat nu? Ik heb een Trellobord aangemaakt en ben zelf expres niet begonnen met het maken van kolommen. Ik maakte een kaartje voor elk gerecht dat ik kon bedenken dat wij potentieel zouden willen maken en eten. Toen mijn inspiratie begon op te raken, ging ik op zoek naar nog meer makkelijk eten om te maken. Daarna ben ik gaan nadenken over logische kolommen. Ik keek naar de kaartjes die er stonden en ben kolommen gaan aanmaken waar ik ze in kon schuiven. De categorieën niet te breed maar ook niet te specifiek. Wel handig: ‘pasta’. Niet handig: ‘hamburgers’. Tenzij je hamburgerfan bent en allerlei verschillende soorten burgers maakt, dan wel. 

De kolommen die ik gebruik, puur ter inspiratie: pasta, ovenschotel, salade, soep, nieuw om te proberen, overige, en mijn persoonlijke favo: Siobhan (dat zijn gerechten die mijn man niet lust).

Gebruik de tags in Trello

Je categorieën (kolommen) zijn niet je enige manier om te categoriseren. Je kunt ook tags toevoegen. Ik gebruik die voor eigenschappen van gerechten die in alle categorieën kunnen vallen. Ik gebruik bijvoorbeeld de groene tag voor ‘vegetarisch’. Maar ik heb ook een tag ‘makkelijk’. Je kunt er namelijk ook voor kiezen alleen de kaartjes van een bepaalde tag te zien. Als ik weet dat het een drukke dag wordt dan kies ik het best iets met de tag ‘makkelijk’!

De tags die ik gebruik, puur ter inspiratie: vegetarisch, makkelijk, met meer tijd, en slowcooker.

Het bord gebruiken

Wat wij nu doen is op een moment in de week ons weekmenu kiezen. Of in elk geval een paar dagen vooruit. Ik heb als meest linkse kolom op mijn bord de kolom ‘Weekmenu week X’ staan. Als ik een gerecht zie dat ik komende week wil eten dan kopieer ik het kaartje naar die kolom, tot ik daar genoeg kaartjes (= aantal avonden) heb staan. De kaartjes erheen slepen is sneller, maar ik moest dan weer opzoeken uit welke kolom ze kwamen om ze weer terug te kunnen zetten.

In elk kaartje heb ik informatie staan. De link naar het recept of de naam van het kookboek waar het in staat, en liefst ook de ingrediënten op een rijtje. Bijvoorbeeld dit recept van couscous zoals mijn vader hem maakt:

Anyway, speel er een beetje mee. Je kunt je kolommen en tags blijven aanpassen naar wat beter bij je past. Ik vind het in elk geval een fijne manier om visueel te maken welke gerechten we nu weer eens kunnen eten. En het maakt door Pinterest bladeren ook leuker, als ik nu een recept zie dat me lekker lijkt zorg ik dat het een kaartje op het bord krijgt, onder ‘nieuw om te proberen’. Ik vergeet het dan niet te proberen, wat ik wel heb met de rest van mijn megavolle Pinterestbord voor avondeten! Houden jij en je vrienden van koken en lekker eten? Je kunt ook een verzamelbord maken waarop je succesrecepten zet om met elkaar te delen.

Zo, dan heb je nu mooi tijd voor je dreumes die altijd wil helpen in de keuken!

Al toen ik wekelijks Carrie Bradshaw (in Sex and the City) haar column op deze manier zag tikken was ik erdoor geïntrigeerd. Hoe bizar gaaf is het eigenlijk dat je daar iets mee kunt, met zo’n wit scherm? Dat het enige dat je nodig hebt je hoofd is. Of je nu typt of inspreekt, jij maakt een verhaal. Van niets, uit het niets. Waar je ook bent. Kleine side note: Carrie Bradshaw verdiende met het schrijven van één column per week blijkbaar genoeg om in de upper east side van New York te wonen. Niet gek voor enkel je vingers laten typen wat je hoofd bedenkt, of wel? 

Het leven is een zure bom – eh nee inspiratiebron

Even terug. Over de upper east side gesproken: een paar jaar later werd die buurt natuurlijk onveilig gemaakt (bah, wat een vreselijke uitdrukking) door je favo girls, Blair en Serena. Ik heb het over Gossip Girl, mocht je die namen niet kennen. In Gossip Girl deelt iemand online – anoniem natuurlijk – de intiemste roddels en achterklap over de jonge elite van New York. Dingen die alleen een insider kan weten. Dus omg wie kun je nu wel en niet vertrouwen? Wees gerust: omdat het een van mijn favoriete series is en ik iedereen het plezier ervan gun, zal ik hier niet verklappen wie Gossip Girl is. Gossip Girl staarde niet naar een leeg scherm met een hoofd vol vraagtekens. Of juist vol leegte. Er was genoeg om over te schrijven, ook hier diende het leven als inspiratie. Al was het dan (meestal) het leven van een ander. 

Zelfs flippin’ Bridgerton is een soort Gossip Girl, alleen dan in 1813, en met een drukpers. Woorden zijn altijd van belang geweest, en interessant. En intrigerend. Emotionerend. Ze kunnen leed, onzekerheid en verdriet veroorzaken, maar ook geluk. Kijk naar Bridgerton. Huwelijken worden voorkomen, gesloten, verbroken, en dat terwijl er telkens dagen gewacht moet worden op het papieren roddelkrantje om te weten of je partner nog steeds bon ton is.  

Nu kijk ik The Bold Type, over dames die bij een modetijdschrift werken. Alweer in New York, besef ik nu. En weer is het zo: Jane heeft alleen haar laptop en haar leven nodig. Na een dag vol avonturen heeft ze het verhaal dat ze zocht, en kan ze gaan schrijven. In de aflevering die ik net keek pakte ze haar laptop, ging zitten, en begon met de titel. De belofte van weer een fantastisch artikel door Jane Sloan. En toen dacht ik: nu ik. Tv uit, laptop op schoot en tikken maar.

Wie zit erop te wachten?

Het heeft mij altijd immens aangetrokken, dat witte lege scherm met dat knipperende streepje. Soms, als ik lekker in mijn vel zit, dan ga ik ervoor zitten. Ik klap mijn laptop open, zet de text editor op fullscreen, en kijk even naar dat gezellige knippertje. Ik weet dat ik het kan, een leuk stukje schrijven. Denk ik. Als het me eenmaal lukt, is het vaak best leuk. Maar ik moet het meer doen, ik wil en moet meer oefenen. Ik wil er beter in worden. Gelukkig mag ik voor de Lifestylekoningin naar hartelust schrijven. Maar dan is dat terugkerende tv-serie-element ineens mijn realiteit: dan staan dat lege scherm en die knipper ouderwets voor writer’s block. Waar kan ik dan over schrijven? Wie zit erop te wachten? Hoe begin je met zoiets?

Ik hoef niet per se impact te hebben met mijn woorden. Die voldoening haal ik uit mijn werk. Ik denk ook niet dat ik jullie van alles te leren heb. Maar toch voel ik de drang om te schrijven, al sinds ik me kan herinneren. En ik wil ook dat het voor een ander leuk of leerzaam is om te lezen. Zoals ik altijd genoot van Caroline’s persoonlijke columns.

Maar ik wil wel graag meer schrijven. En graag iets dat interessant is voor jullie. Niet in het minste zodat ik op Lifestylekoningin kan blijven bloggen. Anders mag ik straks niet in de app blijven, en deze dames geven me weer inzicht in hele andere kanten van het leven en het land. Dus als je suggesties hebt: deel ze, alsjeblieft. Of heb je tips, hoe ik mezelf er regelmatiger toe kan zetten om te schrijven? Heb jij dit voor jezelf weten te doorbreken? Ik hoor heel graag hoe! Tot die tijd ga ik in het leven op zoek naar inspiratie. À la Carrie Bradshaw, dan. Mijn eigen leven dus, niet dat van anderen. Of misschien is mijn dochter de pineut. Gotta take one for the team, baby.

You know you love me,

XOXO

“We vieren het later wel groots!”

Ah, een jaar geleden dachten we nog dat dit niet zo lang zou duren. Nou, inmiddels heeft iedereen en z’n moeder nog wat in te halen. Op 9 april was ik jarig, net als Caroline. Toen was het nog iets bijzonders, misschien zelfs een beetje spannend. Mensen stuurden van alles op en verzekerden me: dit halen we nog in. Zelf had ik het gevoel dat het in september wel voorbij zou zijn. Geen idee waar ik dat op baseerde. Waarschijnlijk op het feit DAT IK NOG NOOIT IN EEN PANDEMIE HEB GELEEFD. En ook niet dacht dat ik dat ooit zou doen. 

Soms kan ik er nog steeds met m’n hoofd niet bij. Wat is dit? Had je ons anderhalf jaar geleden moeten vertellen. Dat we onze familie en vrienden een jaar lang niet zouden mogen knuffelen, dat we niet naar school of werk mochten, dat terrassen geen optie was, dat het soort van doodnormaal zou worden dat je een mondkapje opdoet als je de supermarkt in loopt… Bizar. Ik denk niet dat ik je geloofd zou hebben, vooral omdat ik het me niet voor kon stellen. Maar goed, het is dus zo. We hebben inmiddels een jaar aan gelegenheden die we later nog wel eens zullen inhalen, “als het allemaal weer kan”!

Wat is er anders aan een babytijd tijdens Corona?

Nu kreeg ik in maart 2020 mijn eerste kind, dus ik kan het niet met eigen ervaring vergelijken. Ik kan slechts vergelijken met verhalen van anderen, dus dat ga ik gewoon doen. Sommige dingen zijn echt heel anders geweest, en sommige dingen niet. Je baby is nog steeds de mooiste ter wereld, de slimste, enzovoort enzovoort. De hoeveelheid luiers die je verschoont zal er ook niet minder om zijn. Maar, er zijn ook zeker verschillen tussen een baby krijgen in Coronatijd en een baby krijgen in ‘de normale wereld’. En zoals elk nadeel zijn voordeel heb, en elk voordeel zijn nadeel (vrij naar Johan Cruijff), zul je hier ook verschillende kanten zien.

1. Weinig tot geen kraamvisite

Bijna iedereen die al kinderen had heeft het wel tegen me gezegd: “Oh heerlijk, ik wilde dat mijn kraamtijd zonder bezoek was geweest. Lekker rustig, tijd voor elkaar!”. Ik snap het, heus. Maar het is niet leuk als het niet je eigen keus is. Als je ouders op afstand langs moeten komen, als je zus pas weken later je dochter ontmoet, als je zelf geen dikke knuffel kunt krijgen nadat je een kind op de wereld hebt gezet. Als je je baby als een soort Simba omhoog moet houden in de voordeur of achter het raam, om haar aan je vrienden voor te stellen. Als de verloskundige niet langs kan komen om na al die maanden begeleiding je kind dan daadwerkelijk te zien. En jou.

Het was natuurlijk wel lekker rustig, daar is geen speld tussen te krijgen. Dat zal vast veel beter zijn voor je herstel, en voor de gemoedstoestand van de baby. Met mij ging het hartstikke goed na mijn bevalling dus ik had veel tijd en energie. Maar, ik kan me goed voorstellen dat ook dan die kraamtijd zwaar kan zijn. Je leeft ineens naar het ritme van je kind maar ook van het bezoek dat graag je trots wil komen ontmoeten. Dat was nu niet, we hadden alle tijd om het met elkaar te ontdekken allemaal.

2. Je partner werkt thuis

Dit geldt natuurlijk niet voor alle beroepen, niet iedereen kan thuis werken. Mijn man wel. Dat betekende in mijn zwangerschapsverlof al wel dat ik niet ongegeneerd he-le-maal niks kon doen. Voelt toch minder lekker als je partner boven hard aan het werk is. Ik bedacht me heus dat ik misschien nog wel harder aan het werk was, ik bouwde ten slotte een mens. Maar toch, je hebt veel meer het gevoel dat je van alles moet. En toen de kleine er was gold hetzelfde, als ze dan eens lang sliep had ik het gevoel dat ik van alles moest doen. Terwijl ik het eigenlijk vaak al wel zwaar genoeg vond om gewoon de dag door te komen. Alle dagen waren ook hetzelfde omdat weinig mensen langs konden komen en we nergens heen konden.

Maar, in dit geval overheerst zeker het positieve: mijn man was altijd thuis. Ook na zijn verlof. Nog steeds had ik soms om 13:30 nog niet ontbeten en gedoucht, want dat gaat gewoon allemaal even niet in het begin. Maar nu had ik wel altijd een gevoel van veiligheid. Als het even niet meer ging of ik móest even vijf minuten mijn handen vrij hebben dan wist ik dat hij er binnen een paar seconden kon zijn. Een jaar later is het nog steeds fijn, we zijn veel flexibeler en kunnen haar later naar de opvang brengen en vroeger ophalen. Je bent ten slotte minder tijd kwijt aan reizen enzo. Extra quality time met je gezin, dat is toch altijd winnen!

3. Je werkt zelf thuis

Zeker in het begin vond ik dit best lastig. Als ze huilde hoorde ik haar. En hoewel ik wist dat mijn man het prima aankon, kon ik me voor geen meter concentreren tot ze stil was. Nu ze groter is gaat dat veel beter, maar heb ik een ander probleem. Ik kan het beste alleen een nieuwe kop thee pakken als zij niet in de woonkamer is, want anders klampt ze zich het liefst vast aan mijn been. Het is niet de bedoeling dat mama weer verdwijnt, natuurlijk! Dat sippe gezichtje als je dan toch de kamer weer uitloopt, dat is niet leuk. Ook herinnert de huiselijke omgeving je aan alles wat er nog moet gebeuren. Ik kan me zo voorstellen dat het echt fijn is om na je verlof weer de deur uit en naar kantoor te gaan, waar je weer wat meer jezelf bent en niet alleen mama.

Toen de kleine laatst ruim twee weken ziek was merkte ik hoe fijn het is om thuis te werken. Het enige dat ze wilde was tegen mama aan slapen, en zo kon ik prima werken. We hebben sowieso veel meer tijd samen. En vooral in het begin vond ik het heel fijn om haar in mijn pauzes even te kunnen knuffelen. Het is best een overgang, van 24/7 bij haar naar weer vier dagen werken. Ik kan me voorstellen dat zo een soort hybride thuis/op kantoor beginnen na je verlof ook in normale tijden een goed idee is. Je moet ook ineens niet alleen zorgen dat je zelf gedoucht en gevoed bent, maar ook nog zorgen dat dat hummeltje klaar voor de dag is.

4. Je moet je spullen online kopen

De winkels zijn natuurlijk tussendoor wel open geweest en dat vond ik heerlijk. Met de kinderwagen naar de stad wandelen, lekker struinen en tussen de rekken loeren naar kleertjes voor de kleine. Het is best even wennen met al die maten en snelle groei, nu kon ik ten minste meteen inschatten of het zou passen of niet. Hoewel het soms best heftig was om naar Babypark te gaan (duizenden wandelwagens zeg ik je, ze komen van alle kanten), lijkt het me rot als dat niet kan. Dat je dingen als een kinderwagen van een plaatje moet uitkiezen en geen gebruik kunt maken van de oefenbaan daar. Ja die is er echt, mocht je er nooit geweest zijn. Kun je proberen hoe goed je gaat op gras, grind, tegels, et cetera.

Ook dit heeft een positieve kant: ik gok dat ik minder spullen voor haar gekocht heb. Of in elk geval minder eraan uitgegeven heb. Ik ontdekte daardoor namelijk Vinted, waarop ik al veel toffe dingen gescoord heb voor weinig! Kleding en speelgoed. Bijkomend voordeel: sommige dingen verkoop ik er ook weer, en dat geld gebruik ik weer voor… juist. Online kopen duurt wel lang, je hebt het niet meteen in handen en mee naar huis. Daardoor heb ik ook best vaak gedacht “laat ook maar”. Dat is ook besparen, hè!

5. Je kunt nergens heen

Oh wat had ik daar naar uitgekeken. Lekker met de kleine op pad, lunchen, koffie drinken, op het terras, bij vrienden op bezoek, naar de kinderboerderij, weet ik het. En zwemmen, ik wilde zodra het mocht gaan babyzwemmen. Helaas, pindakaas. Één keer zijn we gaan zwemmen en toen ging het weer dicht. Jammer, want ze vond het fantastisch.

Dit vind ik toch wel de moeilijkste om een positieve kant voor te bedenken, vooral omdat het al zo lang duurt. Gelukkig zijn de speeltuinen open. Daar spreken we nu af en toe met vrienden af, maar ideaal is het nog niet. Mevrouw kan nog niet lopen en raakt gefrustreerd omdat ze niet achter de andere kindjes aan kan. Gelukkig zorgen onze vrienden voor koek en zopie dus is het in elk geval voor ons gezellig. Om er dan toch een positieve draai aan te geven: omdat je niets kunt, hóef je ook niets. De agenda is vrij leeg. Mensen bezoeken kan weinig tot niet, er zijn geen feestjes, dus ook dingen waar je misschien wat minder zin of energie voor had, die zijn er nu niet.

Op naar een beter tweede jaar

Alles bij elkaar is het een heftige tijd geweest. Niet in het minste om de onduidelijkheid. Vooral tegen het einde van de zwangerschap. Wat betekent Corona voor mij en mijn kind? Mag ik in het ziekenhuis bevallen? Mag mijn man erbij zijn? Kan de familie haar vasthouden? En vooral: loopt zij gevaar? Dat heeft allemaal best veel stress gegeven. Ik las in die tijd ook veel mee op fora met andere moeders, en dat was echt een terugkomend onderwerp. De Coronamoeders die het gevoel hadden dat hun leven op pauze stond. Ze voelden zich echt verdrietig en alleen of onbegrepen. Het mooiste was hen net gebeurd: ze hadden een kindje op de wereld gezet. Nu konden ze dat geluk niet delen, en ze konden de angst die ze gevoeld hadden geen plek geven want het was nog niet voorbij. En dat is het nog steeds niet.

Geen seconde heb ik eraan gedacht dat we ook haar eerste verjaardag in lockdown zouden vieren. Gelukkig hebben we inmiddels wel onze modus gevonden. We hebben een soort veilige bubbel van familie die we zien, wel met afstand tussen ons en hen. De kleine mag wel met ze knuffelen, en dat doet me goed om te zien. We vinden onze weg en eerlijk is eerlijk: de kleine merkt er natuurlijk geen bal van. Zij weet niet beter. En als je dan ziet hoe vrolijk, lief, slim, ga zo maar door ze is, dan besef je dat ze gewoon hartstikke gelukkig is. En dat maakt mij gelukkig. 

Nog steeds hoop ik dat het binnenkort eens echt voorbij is, of minstens wat gemakkelijker. Maar echt alle clichés zijn waar, als zij in een deuk ligt omdat de hond alleen maar langsloopt, dan kan de rest van de wereld me gestolen worden. En het gaat alleen maar beter worden! Ze heeft een rustig jaar gehad waarin alle ruimte was voor haar behoeften. Nu is ze klaar om de wereld te ontdekken, en is er voor haar nog heel veel te zien. 

Dus wat doen we nu? We plannen zorgvuldig een paar verjaardagsweken om het familiebezoek te spreiden. We zullen maar eens nadenken over de taart, want dagenlang taart eten is ook zoiets. Een ijstaart misschien? Hoe dan ook, we hebben het nog steeds beter dan heel veel mensen op deze wereld dus laten we dat vooral beseffen.

Ik ben wel benieuwd naar andere Coronamama’s. Mis je nog iets in dit lijstje? Wat was voor jou het grootste verschil? Laat het me weten in de reacties!

Wanhoopsaankoop

Nou ja, pretty sure dat ik niet de eerste ouder ben die ‘s nachts uit wanhoop producten bestelt. In dit geval een boek, geschreven door Philippa Perry. Ik ben van mezelf eigenlijk heel geduldig, rustig en kalm. Maar nu was ik dat even niet. Ik kon het gewoon even niet meer opbrengen, ik was op. Ik was zó moe en wilde zo graag even iets voor mezelf doen (bijvoorbeeld helemaal niets). Maar mijn meisje van (toen) 8,5 maand was daar niet voor in. Die sliep niet, die was hangerig, humeurig en huilerig – jawel, de 3 H’s zoals ze die bij “Oei ik groei!” noemen. Dag en nacht. Ik was die dagen vrij en mijn man was druk met werk dus ik nam de buien voor mijn rekening. Maar ik denk dat iedere ouder het wel herkent: soms kun je het gewoon even niet meer. Ineens stond ik naast haar bed heel hard te huilen en zag ik niet meer voor me hoe het ooit beter zou gaan worden. Mijn man kwam binnen, pakte mijn dochter en gaf mij de opdracht iets voor mezelf te gaan doen. Maakte niet uit wat maar ik moest even weg.

Ik Google tien keer per dag iets met “baby”

Ik ben een Google-moeder. Werkelijk alles zoek ik op. Ik kan me niet voorstellen hoeveel zoekopdrachten in mijn geschiedenis staan die starten met het woord “baby”. Fora vind ik ook fijn, vooral die van 24Baby. Daar zit ik dan automatisch bij ouders (voornamelijk vrouwen) die in dezelfde maand bevallen zijn. En wat ik daar dan vind is goud: HERKENNING. Er is altijd wel iemand die net op dat moment hetzelfde meemaakt. En mensen, kinderen, wat is dat fijn. Iemand met een kind dat even oud is, dat hetzelfde doet, en ook nu op dit moment. Niet een topic uit 2013, waarbij je niet op de adviezen in reacties af kunt gaan want als je het nog niet wist: adviezen m.b.t. wat je wel en niet met je kinderen moet doen veranderen zo ongeveer per twee weken. Anyway, er waren meer kinderen die zich nu zo gedroegen. Iemand raadde in een reactie een boek aan: “Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet)” van Philippa Perry. En zo geschiedde: hier volgt mijn review.

Het is een fase

Ik zal het vast samenvatten: ik vond grote delen van “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” wat saai en Amerikaans. Maar, vanaf het begin van het boek was er wel iets dat me raakte. Iets dat me sindsdien geholpen heeft de buien van mijn kleintje te trotseren. Gelukkig is de fase van de 3 H’s inmiddels voorbij. Want zoals Caroline (ja, dé Caroline van deze website) me wel eens appt: “zeg het een paar keer hardop: het is een faaaase, het is een fase, het is een fase”. Vaak is dat ook zo. Er moest een eerste tandje door, het was de 9 maanden slaapregressie, het was een sprongetje, weet ik het. Ze was in elk geval strontvervelend naast dat ze ook heel lief was. En nu is ze weer vooral heel lief. Maar deze fase heeft wel een paar weken geduurd, en ik kon hem na het boek toch een stuk beter aan.

Wat staat er dan in!?

Ik kan hier natuurlijk niet vertellen wat er dan exact in dat boek staat dat mij hielp. Eerlijk: het samenvatten zou ook niet werken. Ondanks dat ik het boek echt wat te Amerikaans en soms wat vergezocht of weeïg vond en er daardoor soms moeilijk doorheen wist te komen, moest ik het hele verhaal lezen om een soort verandering in mijn houding en gedachten te bewerkstelligen. 

Je kunt met allerlei problemen worstelen. Mijn baby slaapt niet. Mijn baby zit aan de bakjes van de hond. Mijn baby hangt aan de kerstboom. Mijn baby vraagt constant om aandacht. Ga zo maar door. Je baby kan nog niet communiceren, niet op de manier die jij gewend bent. Ook als je kind al kan praten weet het zich niet altijd te uiten op een manier die je begrijpt. Maar hoe kom je er dan achter wat jouw kleintje nou eigenlijk wil? Kun je daar achter komen? Wat doe je er vervolgens mee? En uiteindelijk nog belangrijker: wat zegt jouw reactie op je baby over jou? Waarom doet iets zoveel met je? Waarom raak je zo geïrriteerd als de kleine zo doet? Wat kun je doen om je anders te voelen, anders te reageren, en daardoor je kind anders te laten reageren?

Ben ik nu altijd helemaal zen als moeder?

Het is alweer een paar weken geleden dat ik het boek las, en so far so good! Misschien zit ik binnen een paar maanden weer uitgeput en gefrustreerd naast haar bed. Misschien zit ik zelf wel in een faaaase. Maar misschien ook niet. Het voelt in elk geval niet zo. Het voelt alsof ik handvatten heb om te relativeren wat er gebeurt, om mijn reactie op haar gedrag aan te passen. Ook als ik haar niet begrijp, weet ik haar daardoor eerder te kalmeren. Zoals vaak gezegd wordt: je kunt een ander niet veranderen. Je kunt wel werken aan wat het met jou doet. En eerlijk is eerlijk, tot nu toe heeft dat er bij mij toe geleid dat de ander wel degelijk veranderde. Ook in de dagelijkse gang van zaken heb ik het gevoel dat ik haar beter hoor, en dat zij zich beter gehoord voelt. 

Al met al: ik vond het soms best lastig door “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” heen te komen. Het was te Amerikaans naar mijn smaak, soms wat over the top of ongeloofwaardig, maar de essentie staat wat mij betreft. Ik ben erdoor gaan nadenken over mijzelf, mijn gezin, mijn familie. Over hoe we op elkaar reageren en of dat ergens vandaan kan komen. Maar wat voor mij vooral bleef hangen is minder streng zijn voor mezelf en in gedachten voor haar. Soms moet ze gewoon huilen en dan zal er vast een aanleiding voor zijn, maar een lange en dikke knuffel van mama lost al heel veel op. En die knuffel voelt voor beide partijen stukken fijner wanneer mama niet gefrustreerd is maar er juist net zo hard van kan genieten!