Geboren in 2020: Hoe anders is een baby krijgen in Coronatijd?
Op dinsdag 23 maart 2020 was het dan zover: Nederland ging in intelligente lockdown. Op diezelfde dinsdag 23 maart 2020 was ik ook uitgerekend van mijn dochter. Binnenkort vieren we haar eerste verjaardag. Want inmiddels is het zover: iedereen is al een keer jarig geweest tijdens de coronacrisis. Wie had dat gedacht?
“We vieren het later wel groots!”
Ah, een jaar geleden dachten we nog dat dit niet zo lang zou duren. Nou, inmiddels heeft iedereen en z’n moeder nog wat in te halen. Op 9 april was ik jarig, net als Caroline. Toen was het nog iets bijzonders, misschien zelfs een beetje spannend. Mensen stuurden van alles op en verzekerden me: dit halen we nog in. Zelf had ik het gevoel dat het in september wel voorbij zou zijn. Geen idee waar ik dat op baseerde. Waarschijnlijk op het feit DAT IK NOG NOOIT IN EEN PANDEMIE HEB GELEEFD. En ook niet dacht dat ik dat ooit zou doen.
Soms kan ik er nog steeds met m’n hoofd niet bij. Wat is dit? Had je ons anderhalf jaar geleden moeten vertellen. Dat we onze familie en vrienden een jaar lang niet zouden mogen knuffelen, dat we niet naar school of werk mochten, dat terrassen geen optie was, dat het soort van doodnormaal zou worden dat je een mondkapje opdoet als je de supermarkt in loopt… Bizar. Ik denk niet dat ik je geloofd zou hebben, vooral omdat ik het me niet voor kon stellen. Maar goed, het is dus zo. We hebben inmiddels een jaar aan gelegenheden die we later nog wel eens zullen inhalen, “als het allemaal weer kan”!
Wat is er anders aan een babytijd tijdens Corona?
Nu kreeg ik in maart 2020 mijn eerste kind, dus ik kan het niet met eigen ervaring vergelijken. Ik kan slechts vergelijken met verhalen van anderen, dus dat ga ik gewoon doen. Sommige dingen zijn echt heel anders geweest, en sommige dingen niet. Je baby is nog steeds de mooiste ter wereld, de slimste, enzovoort enzovoort. De hoeveelheid luiers die je verschoont zal er ook niet minder om zijn. Maar, er zijn ook zeker verschillen tussen een baby krijgen in Coronatijd en een baby krijgen in ‘de normale wereld’. En zoals elk nadeel zijn voordeel heb, en elk voordeel zijn nadeel (vrij naar Johan Cruijff), zul je hier ook verschillende kanten zien.
1. Weinig tot geen kraamvisite
Bijna iedereen die al kinderen had heeft het wel tegen me gezegd: “Oh heerlijk, ik wilde dat mijn kraamtijd zonder bezoek was geweest. Lekker rustig, tijd voor elkaar!”. Ik snap het, heus. Maar het is niet leuk als het niet je eigen keus is. Als je ouders op afstand langs moeten komen, als je zus pas weken later je dochter ontmoet, als je zelf geen dikke knuffel kunt krijgen nadat je een kind op de wereld hebt gezet. Als je je baby als een soort Simba omhoog moet houden in de voordeur of achter het raam, om haar aan je vrienden voor te stellen. Als de verloskundige niet langs kan komen om na al die maanden begeleiding je kind dan daadwerkelijk te zien. En jou.
Het was natuurlijk wel lekker rustig, daar is geen speld tussen te krijgen. Dat zal vast veel beter zijn voor je herstel, en voor de gemoedstoestand van de baby. Met mij ging het hartstikke goed na mijn bevalling dus ik had veel tijd en energie. Maar, ik kan me goed voorstellen dat ook dan die kraamtijd zwaar kan zijn. Je leeft ineens naar het ritme van je kind maar ook van het bezoek dat graag je trots wil komen ontmoeten. Dat was nu niet, we hadden alle tijd om het met elkaar te ontdekken allemaal.
2. Je partner werkt thuis
Dit geldt natuurlijk niet voor alle beroepen, niet iedereen kan thuis werken. Mijn man wel. Dat betekende in mijn zwangerschapsverlof al wel dat ik niet ongegeneerd he-le-maal niks kon doen. Voelt toch minder lekker als je partner boven hard aan het werk is. Ik bedacht me heus dat ik misschien nog wel harder aan het werk was, ik bouwde ten slotte een mens. Maar toch, je hebt veel meer het gevoel dat je van alles moet. En toen de kleine er was gold hetzelfde, als ze dan eens lang sliep had ik het gevoel dat ik van alles moest doen. Terwijl ik het eigenlijk vaak al wel zwaar genoeg vond om gewoon de dag door te komen. Alle dagen waren ook hetzelfde omdat weinig mensen langs konden komen en we nergens heen konden.
Maar, in dit geval overheerst zeker het positieve: mijn man was altijd thuis. Ook na zijn verlof. Nog steeds had ik soms om 13:30 nog niet ontbeten en gedoucht, want dat gaat gewoon allemaal even niet in het begin. Maar nu had ik wel altijd een gevoel van veiligheid. Als het even niet meer ging of ik móest even vijf minuten mijn handen vrij hebben dan wist ik dat hij er binnen een paar seconden kon zijn. Een jaar later is het nog steeds fijn, we zijn veel flexibeler en kunnen haar later naar de opvang brengen en vroeger ophalen. Je bent ten slotte minder tijd kwijt aan reizen enzo. Extra quality time met je gezin, dat is toch altijd winnen!
3. Je werkt zelf thuis
Zeker in het begin vond ik dit best lastig. Als ze huilde hoorde ik haar. En hoewel ik wist dat mijn man het prima aankon, kon ik me voor geen meter concentreren tot ze stil was. Nu ze groter is gaat dat veel beter, maar heb ik een ander probleem. Ik kan het beste alleen een nieuwe kop thee pakken als zij niet in de woonkamer is, want anders klampt ze zich het liefst vast aan mijn been. Het is niet de bedoeling dat mama weer verdwijnt, natuurlijk! Dat sippe gezichtje als je dan toch de kamer weer uitloopt, dat is niet leuk. Ook herinnert de huiselijke omgeving je aan alles wat er nog moet gebeuren. Ik kan me zo voorstellen dat het echt fijn is om na je verlof weer de deur uit en naar kantoor te gaan, waar je weer wat meer jezelf bent en niet alleen mama.
Toen de kleine laatst ruim twee weken ziek was merkte ik hoe fijn het is om thuis te werken. Het enige dat ze wilde was tegen mama aan slapen, en zo kon ik prima werken. We hebben sowieso veel meer tijd samen. En vooral in het begin vond ik het heel fijn om haar in mijn pauzes even te kunnen knuffelen. Het is best een overgang, van 24/7 bij haar naar weer vier dagen werken. Ik kan me voorstellen dat zo een soort hybride thuis/op kantoor beginnen na je verlof ook in normale tijden een goed idee is. Je moet ook ineens niet alleen zorgen dat je zelf gedoucht en gevoed bent, maar ook nog zorgen dat dat hummeltje klaar voor de dag is.
4. Je moet je spullen online kopen
De winkels zijn natuurlijk tussendoor wel open geweest en dat vond ik heerlijk. Met de kinderwagen naar de stad wandelen, lekker struinen en tussen de rekken loeren naar kleertjes voor de kleine. Het is best even wennen met al die maten en snelle groei, nu kon ik ten minste meteen inschatten of het zou passen of niet. Hoewel het soms best heftig was om naar Babypark te gaan (duizenden wandelwagens zeg ik je, ze komen van alle kanten), lijkt het me rot als dat niet kan. Dat je dingen als een kinderwagen van een plaatje moet uitkiezen en geen gebruik kunt maken van de oefenbaan daar. Ja die is er echt, mocht je er nooit geweest zijn. Kun je proberen hoe goed je gaat op gras, grind, tegels, et cetera.
Ook dit heeft een positieve kant: ik gok dat ik minder spullen voor haar gekocht heb. Of in elk geval minder eraan uitgegeven heb. Ik ontdekte daardoor namelijk Vinted, waarop ik al veel toffe dingen gescoord heb voor weinig! Kleding en speelgoed. Bijkomend voordeel: sommige dingen verkoop ik er ook weer, en dat geld gebruik ik weer voor… juist. Online kopen duurt wel lang, je hebt het niet meteen in handen en mee naar huis. Daardoor heb ik ook best vaak gedacht “laat ook maar”. Dat is ook besparen, hè!
5. Je kunt nergens heen
Oh wat had ik daar naar uitgekeken. Lekker met de kleine op pad, lunchen, koffie drinken, op het terras, bij vrienden op bezoek, naar de kinderboerderij, weet ik het. En zwemmen, ik wilde zodra het mocht gaan babyzwemmen. Helaas, pindakaas. Één keer zijn we gaan zwemmen en toen ging het weer dicht. Jammer, want ze vond het fantastisch.
Dit vind ik toch wel de moeilijkste om een positieve kant voor te bedenken, vooral omdat het al zo lang duurt. Gelukkig zijn de speeltuinen open. Daar spreken we nu af en toe met vrienden af, maar ideaal is het nog niet. Mevrouw kan nog niet lopen en raakt gefrustreerd omdat ze niet achter de andere kindjes aan kan. Gelukkig zorgen onze vrienden voor koek en zopie dus is het in elk geval voor ons gezellig. Om er dan toch een positieve draai aan te geven: omdat je niets kunt, hóef je ook niets. De agenda is vrij leeg. Mensen bezoeken kan weinig tot niet, er zijn geen feestjes, dus ook dingen waar je misschien wat minder zin of energie voor had, die zijn er nu niet.
Op naar een beter tweede jaar
Alles bij elkaar is het een heftige tijd geweest. Niet in het minste om de onduidelijkheid. Vooral tegen het einde van de zwangerschap. Wat betekent Corona voor mij en mijn kind? Mag ik in het ziekenhuis bevallen? Mag mijn man erbij zijn? Kan de familie haar vasthouden? En vooral: loopt zij gevaar? Dat heeft allemaal best veel stress gegeven. Ik las in die tijd ook veel mee op fora met andere moeders, en dat was echt een terugkomend onderwerp. De Coronamoeders die het gevoel hadden dat hun leven op pauze stond. Ze voelden zich echt verdrietig en alleen of onbegrepen. Het mooiste was hen net gebeurd: ze hadden een kindje op de wereld gezet. Nu konden ze dat geluk niet delen, en ze konden de angst die ze gevoeld hadden geen plek geven want het was nog niet voorbij. En dat is het nog steeds niet.
Geen seconde heb ik eraan gedacht dat we ook haar eerste verjaardag in lockdown zouden vieren. Gelukkig hebben we inmiddels wel onze modus gevonden. We hebben een soort veilige bubbel van familie die we zien, wel met afstand tussen ons en hen. De kleine mag wel met ze knuffelen, en dat doet me goed om te zien. We vinden onze weg en eerlijk is eerlijk: de kleine merkt er natuurlijk geen bal van. Zij weet niet beter. En als je dan ziet hoe vrolijk, lief, slim, ga zo maar door ze is, dan besef je dat ze gewoon hartstikke gelukkig is. En dat maakt mij gelukkig.
Nog steeds hoop ik dat het binnenkort eens echt voorbij is, of minstens wat gemakkelijker. Maar echt alle clichés zijn waar, als zij in een deuk ligt omdat de hond alleen maar langsloopt, dan kan de rest van de wereld me gestolen worden. En het gaat alleen maar beter worden! Ze heeft een rustig jaar gehad waarin alle ruimte was voor haar behoeften. Nu is ze klaar om de wereld te ontdekken, en is er voor haar nog heel veel te zien.
Dus wat doen we nu? We plannen zorgvuldig een paar verjaardagsweken om het familiebezoek te spreiden. We zullen maar eens nadenken over de taart, want dagenlang taart eten is ook zoiets. Een ijstaart misschien? Hoe dan ook, we hebben het nog steeds beter dan heel veel mensen op deze wereld dus laten we dat vooral beseffen.
Ik ben wel benieuwd naar andere Coronamama’s. Mis je nog iets in dit lijstje? Wat was voor jou het grootste verschil? Laat het me weten in de reacties!