Door 
Heb jij ook altijd het beeld van hangmatten en cocktails als je iemand hoort praten over de tropenjaren? Palmbomen, zon, zee en een ticket naar Ibiza. Dat is wat ik me voorstel bij de tropenjaren. Dat betekent het dus niet. Het is het totaal tegenovergestelde van slippers. Het zijn je voeten op legoblokjes en je haren ongewassen, omdat je peuter je geen seconde alleen kan laten. Geen idyllische taferelen, maar pure horror!
Met een strak gezicht keek ik de zoveelste vrouw aan die verzucht dat ik in de tropenjaren zit terwijl mijn peuter weer eens rakelings langs me raasde met zijn speelgoed, bijna in botsing kwam met een rollator en vervolgens besloot dat hij toch liever op mijn nek wil zitten, of nee, toch liever in de plantenbak, of nee toch liever in de fontein. Elke keer wilde ik geërgerd reageren dat ik het geen gepaste opmerking vond, maar ik hield me in. Ik ben een conflictvermijdend persoon, ook al doet mijn blog soms anders denken. Ik ben nou eenmaal stoerder op digitaal papier dan in het echte leven.
Drink met je billen bloot melk uit een kokosnoot: hoe ik me de tropenjaren voorstel
Ik had al wel vrij snel door dat de tropenjaren slaan op de eerste paar jaar van een kind, maar dat het iets anders betekende dan ontspanning, dat had ik nou niet zo door. Bij de tropen denk ik toch al gauw aan hangmatten, palmbomen, kokosnoten, vakanties en vooral een algehele staat van zen zijn. Dat ik al sinds de bevalling op zoek ben naar de zen in mezelf, strookte dus niet met deze term. Elke keer als een moeder met een kind van boven de tien het had over de tropenjaren, wilde ik haar aan haar haren naar mijn huis sleuren om te vragen of dít is wat ze bedoelde met tropenjaren. De bergen speelgoed, de eeuwige ‘hulp’ van de peuter als ik naar de wc ging, omdat hij dacht dat ik vast niet in staat ben mijn eigen kont af te vegen en de driftbuien waarbij een gemiddelde puber soms verbleekt. Het antwoord van deze moeder zou dan overigens zijn: “Ja, dit is wat ik bedoel met de tropenjaren.”
Een tropenjaar is een zwaar jaar
Volgens het woordenboek zijn tropenjaren zeer zware jaren. Dit stamt nog uit de koloniale tijd en heeft dus niets te maken met ontspanning, palmbomen en het liedje op een onbewoond eiland van Kinderen voor Kinderen. Nee, het betekent dat je die eerste paar jaren keihard vecht. Je vecht voor jezelf, om te wennen aan het ouderschap. Je vecht voor je relatie, omdat je peuter nog steeds nauwelijks slaapt en je vecht voor je kind, die steeds beter leert zelfstandig te zijn, maar het liefst wel met jou naast zich, elke fucking seconde van elke fucking minuut. Die tropenjaren zijn dus zo’n beetje over als je kind naar de basisschool gaat. Dan slaapt iedereen weer beter, dan zijn er geen luiers meer en heb je de ergste zooi overleefd.
Laten we de tropenjaren hernoemen
Laten we de tropenjaren hernoemen naar de monsterjaren. En anders vind ik ‘ik twijfel aan alles en iedereen en heb slaaptekort en heeft mijn kind nu een hele wc-rol in de plee gepleurd en waarom ligt er sojasaus door de keuken en waarom heb ik mijn benen toch niet bij elkaar gehouden mag ik nu wijn?’ jaren ook wel oké.
Ik stem ervoor om de tropenjaren te hernoemen naar iets wat iets meer de lading dekt. Waardoor ouders van jonge kinderen niet het idee hebben dat ze aan het strand horen te liggen en verweten wordt dat ze het makkelijk hebben. Laten we het de monsterjaren noemen.
Ik verdenk de Nederlandse taal ervan dit tropenjaren te noemen, omdat we anders geen kinderen meer baren. Want zeg nu zelf, de ‘ik twijfel aan alles en iedereen en heb slaaptekort en heeft mijn kind nu een hele wc-rol in de plee gepleurd en waarom ligt er sojasaus door de keuken en waarom heb ik mijn benen toch niet bij elkaar gehouden mag ik nu wijn jaren’ bekt gewoon niet zo lekker. Nee. Dan snap ik wel waarom Jop geen tweede wil.
Wat vind jij?