Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen!
“Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet)”, dat is nogal een titel om waar te maken! Toen ik het zelf even helemaal niet meer zag zitten met mijn doorgaans supermakkelijke en lieve meisje, deed ik wat ik altijd deed. Ik toog naar de online fora! En wat er toen gebeurde… dat raad je nooit.
Wanhoopsaankoop
Nou ja, pretty sure dat ik niet de eerste ouder ben die ‘s nachts uit wanhoop producten bestelt. In dit geval een boek, geschreven door Philippa Perry. Ik ben van mezelf eigenlijk heel geduldig, rustig en kalm. Maar nu was ik dat even niet. Ik kon het gewoon even niet meer opbrengen, ik was op. Ik was zó moe en wilde zo graag even iets voor mezelf doen (bijvoorbeeld helemaal niets). Maar mijn meisje van (toen) 8,5 maand was daar niet voor in. Die sliep niet, die was hangerig, humeurig en huilerig – jawel, de 3 H’s zoals ze die bij “Oei ik groei!” noemen. Dag en nacht. Ik was die dagen vrij en mijn man was druk met werk dus ik nam de buien voor mijn rekening. Maar ik denk dat iedere ouder het wel herkent: soms kun je het gewoon even niet meer. Ineens stond ik naast haar bed heel hard te huilen en zag ik niet meer voor me hoe het ooit beter zou gaan worden. Mijn man kwam binnen, pakte mijn dochter en gaf mij de opdracht iets voor mezelf te gaan doen. Maakte niet uit wat maar ik moest even weg.
Ik Google tien keer per dag iets met “baby”
Ik ben een Google-moeder. Werkelijk alles zoek ik op. Ik kan me niet voorstellen hoeveel zoekopdrachten in mijn geschiedenis staan die starten met het woord “baby”. Fora vind ik ook fijn, vooral die van 24Baby. Daar zit ik dan automatisch bij ouders (voornamelijk vrouwen) die in dezelfde maand bevallen zijn. En wat ik daar dan vind is goud: HERKENNING. Er is altijd wel iemand die net op dat moment hetzelfde meemaakt. En mensen, kinderen, wat is dat fijn. Iemand met een kind dat even oud is, dat hetzelfde doet, en ook nu op dit moment. Niet een topic uit 2013, waarbij je niet op de adviezen in reacties af kunt gaan want als je het nog niet wist: adviezen m.b.t. wat je wel en niet met je kinderen moet doen veranderen zo ongeveer per twee weken. Anyway, er waren meer kinderen die zich nu zo gedroegen. Iemand raadde in een reactie een boek aan: “Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het doet)” van Philippa Perry. En zo geschiedde: hier volgt mijn review.
Het is een fase
Ik zal het vast samenvatten: ik vond grote delen van “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” wat saai en Amerikaans. Maar, vanaf het begin van het boek was er wel iets dat me raakte. Iets dat me sindsdien geholpen heeft de buien van mijn kleintje te trotseren. Gelukkig is de fase van de 3 H’s inmiddels voorbij. Want zoals Caroline (ja, dé Caroline van deze website) me wel eens appt: “zeg het een paar keer hardop: het is een faaaase, het is een fase, het is een fase”. Vaak is dat ook zo. Er moest een eerste tandje door, het was de 9 maanden slaapregressie, het was een sprongetje, weet ik het. Ze was in elk geval strontvervelend naast dat ze ook heel lief was. En nu is ze weer vooral heel lief. Maar deze fase heeft wel een paar weken geduurd, en ik kon hem na het boek toch een stuk beter aan.
Wat staat er dan in!?
Ik kan hier natuurlijk niet vertellen wat er dan exact in dat boek staat dat mij hielp. Eerlijk: het samenvatten zou ook niet werken. Ondanks dat ik het boek echt wat te Amerikaans en soms wat vergezocht of weeïg vond en er daardoor soms moeilijk doorheen wist te komen, moest ik het hele verhaal lezen om een soort verandering in mijn houding en gedachten te bewerkstelligen.
Je kunt met allerlei problemen worstelen. Mijn baby slaapt niet. Mijn baby zit aan de bakjes van de hond. Mijn baby hangt aan de kerstboom. Mijn baby vraagt constant om aandacht. Ga zo maar door. Je baby kan nog niet communiceren, niet op de manier die jij gewend bent. Ook als je kind al kan praten weet het zich niet altijd te uiten op een manier die je begrijpt. Maar hoe kom je er dan achter wat jouw kleintje nou eigenlijk wil? Kun je daar achter komen? Wat doe je er vervolgens mee? En uiteindelijk nog belangrijker: wat zegt jouw reactie op je baby over jou? Waarom doet iets zoveel met je? Waarom raak je zo geïrriteerd als de kleine zo doet? Wat kun je doen om je anders te voelen, anders te reageren, en daardoor je kind anders te laten reageren?
Nou dát is waar “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” je mee helpt. Het kan zomaar zijn dat er gevoelens uit je eigen kindertijd de kop opsteken wanneer je kind huilt. De kans dat je nog daadwerkelijk iets weet van toen is niet groot. Maar, naarmate je verder in het boek komt, kan het zijn dat er toch gedachten opkomen die je hierbij kunnen helpen. Het hoeft niet veel te zijn.
Ben ik nu altijd helemaal zen als moeder?
Het is alweer een paar weken geleden dat ik het boek las, en so far so good! Misschien zit ik binnen een paar maanden weer uitgeput en gefrustreerd naast haar bed. Misschien zit ik zelf wel in een faaaase. Maar misschien ook niet. Het voelt in elk geval niet zo. Het voelt alsof ik handvatten heb om te relativeren wat er gebeurt, om mijn reactie op haar gedrag aan te passen. Ook als ik haar niet begrijp, weet ik haar daardoor eerder te kalmeren. Zoals vaak gezegd wordt: je kunt een ander niet veranderen. Je kunt wel werken aan wat het met jou doet. En eerlijk is eerlijk, tot nu toe heeft dat er bij mij toe geleid dat de ander wel degelijk veranderde. Ook in de dagelijkse gang van zaken heb ik het gevoel dat ik haar beter hoor, en dat zij zich beter gehoord voelt.
Al met al: ik vond het soms best lastig door “het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen” heen te komen. Het was te Amerikaans naar mijn smaak, soms wat over the top of ongeloofwaardig, maar de essentie staat wat mij betreft. Ik ben erdoor gaan nadenken over mijzelf, mijn gezin, mijn familie. Over hoe we op elkaar reageren en of dat ergens vandaan kan komen. Maar wat voor mij vooral bleef hangen is minder streng zijn voor mezelf en in gedachten voor haar. Soms moet ze gewoon huilen en dan zal er vast een aanleiding voor zijn, maar een lange en dikke knuffel van mama lost al heel veel op. En die knuffel voelt voor beide partijen stukken fijner wanneer mama niet gefrustreerd is maar er juist net zo hard van kan genieten!